در بساطی که دم تیغ ادب آخته اند

بی نیازان سر و گردن به خم افراخته اند

نه فلک را به خود افتاده سر وکار جدال

عرصه خالی و ز حیرت سپر انداخته اند

در مقامی که دل و دیده و دیدار یکیست

همه داغند که آیینه نپرداخته اند

چه بهار و چه خزان در چمنستان حضور

عرض هر رنگ که دادند همان باخته اند

همچو عنقاکه بجز نام ندارد اثری

همه آوازه ی پرواز ز پر ساخته اند

بلبلان چمن قرب به آهنگ یقین

می سرایند و همان هم سبق فاخته اند

از ازل تا به ابد آنچه تماشا کردیم

خود نمایان خیال آینه پرداخته اند

گر به منزل نرسیده ست کسی نیست عجب

کان سوی خویش ندارند ره و تاخته اند

چاره ی خودسری خلق چه امکان دارد

شش جهت انجمن عیش به غم ساخته اند

خودشناسی عرض جوهر یکتایی نیست

بیدل اینها همه خویشند که نشناخته اند